Μια ψύχραιμη ματιά την ημέρα της ψήφου για να ψηφίσεις ό,τι θέλεις ΕΣΥ

Πόσα ΝΑΙ αντέχει το ΟΧΙ; Και πόσα ΟΧΙ αντέχει το ΝΑΙ;

Γράφει ο “ paratiritis”
 
Η σημερινή μέρα, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα μείνει χαραγμένη ανεξίτηλα στην παγκόσμια ιστορία.
Μια χώρα, ένας λαός, κάποιες γενιές αυτοχειριάζονται επειδή δεν έχουν το θάρρος να βγουν από το ψέμα τους. Όλοι μαζί κι όλοι χώρια ακολουθούν με διχασμένη την ίδια τους τη συνείδηση την πλέον ανεύθυνη απόφαση πολιτικού στην παγκόσμια ιστορία. Εξακολουθούν, δηλαδή, να κάνουν «δημόσιες σχέσεις» με γρίφους.
Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες εις βάρος της χώρας μας τα τελευταία εικοσιτετράωρα. Το αποτέλεσμα της κάλπης, απλά θα σταματήσει τον χρόνο και τις εικόνες της πλασματικής ευημερίας μας.
Η λογική έδωσε τη θέση της στο πάθος. Κυρίαρχο επιχείρημα της επαναστατικής ρητορικής δεν είναι η απελευθέρωση από τον όποιο αληθινό ή βερμπαλιστικό «ζυγό».
Κυρίαρχο επιχείρημα είναι το «δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε»!
Ό,τι πιο επικίνδυνο μπορεί να παράξει, μετά τη χολή, ο ανθρώπινος οργανισμός.
Ο συντετριμμένος θαυμασμός (όπως λέει ο φιλόσοφος Κιρκεγκορ) γέμισε το θυμικό με φθόνο. Οι πολίτες καλούνται από τον ηγέτη τους (;) να μισήσουν τους συμμάχους τους.
Να πάνε ένα βήμα παραπέρα από την «τιμωρητική» άλογη προσέγγιση της ψήφου, που κατεύθυνε επί δεκαετίες την ελληνική αφροσύνη και να προτάξουν το μίσος έναντι όσων νομίζουν ότι φταίνε για τα όσα φταίνε οι ίδιοι.
Οι ελάχιστα, ενήμεροι για την παγκόσμια ιστορία, γνωρίζουν ότι ποτέ άλλοτε μια χώρα δεν αυτο-απομονώθηκε. Οι ελάχιστα νοήμονες δεν μπορεί να μην έχουν αντιληφθεί ότι από την Τετάρτη 1η Ιουλίου ολόκληρος ο πλανήτης είναι απέναντί μας. Δεν υπάρχει ούτε σύμμαχος ούτε φωνή συμπαθείας. Εκείνο που υπάρχει είναι μια μόνη σύσταση: Μην αυτοκτονείτε!
Η κυβέρνηση, επέλεξε να πετάξει τη μπάλα στην κερκίδα. Επέλεξε το πιο επικίνδυνο μονοπάτι. Καλεί το λαό να επιλέξει ΝΑΙ για κάτι που δεν υπάρχει ως προσφορά και ΟΧΙ για κάτι που δεν αντιπροτείνει. Η απόλυτη παραφροσύνη με μανδύα την αξιοπρέπεια.
Αλλά τι ακριβώς είναι η «αξιοπρέπεια»;
Αν είναι ιδανικό για την πατρίδα, τότε δεν μπορεί να είναι συστατικό διχόνοιας και διάλυσής της. Αν είναι προτροπή για την ασφάλεια και την ευημερία των πολιτών μιας χώρας τότε είναι ψέμα, γιατί η οικειοθελής φτωχοποίηση δεν αποτελεί δείγμα ηρωισμού. Αν είναι η απομόνωση, ως δείγμα ανεξαρτησίας τότε χαθήκανε στην παράφραση.
 
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ο κόσμος απλά «εμψυχώνεται». Δεν φοβάται. Ντοπάρεται με τραγούδια από καλλιτέχνες, που αφενός έχουν καβατζώσει αφορολόγητες αρπαχτές δεκαετιών και αφετέρου γνωρίζουν ότι στη φτώχεια μόνο το τραγούδι θα πουλάει!
Ας θυμηθούν οι παλιότεροι, το ρόλο που έπαιξαν τα αντάρτικα – εμψυχωτικά – τραγούδια, για να οδηγήσουν στο βουνό και εν συνεχεία στο παραπέτασμα, ανήλικα παιδιά. Ας θυμηθούν με τι ανύπαρκτη προοπτική για το μέλλον διχάστηκε ο ελληνισμός στον μεταπολεμικό εμφύλιο. Κι ας θυμηθούν πως φαγώθηκαν μεταξύ τους και πως αλληλοπροδόθηκαν οι πρωταγωνιστές του διχασμού.
Αυτό ξαναζούμε. Μια τρέλα χωρίς επιστροφή.
Το τραπεζικό σύστημα κατέρρευσε. Προοπτικές ανάταξης της ελληνικής οικονομίας δεν υπάρχουν, πλέον. Οι τράπεζες «όταν» ανοίξουν δεν θα είναι αυτό που γνωρίζαμε. Δεν θα είναι το σύμβολο της εμπιστοσύνης. Έχουν χάσει την πεμπτουσία της ύπαρξής τους.
Σε όλο τον πλανήτη γη, τα τραπεζικά ιδρύματα εμπεριέχουν στη λεζάντα τους τη λέξη «εμπιστοσύνη», τη λέξη «πίστη» (Kredit Bank, Banca di Credito, Banque de Credit κ.ο.κ.) που αντανακλά το αμφίδρομο μήνυμα: «μας εμπιστεύεστε για να σας εμπιστευθούμε». Δηλαδή, μας εμπιστεύεστε ότι θα διαφυλάττουμε την ακεραιότητα των καταθέσεών σας και σας εμπιστευόμαστε ότι είστε αξιόπιστοι δανειολήπτες, αφού σας δίνουμε χρήματα των άλλων καταθετών. Αυτή η θεμελιακή σχέση εμπιστοσύνης στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα δεν υπάρχει πια. Χάθηκε. Και χάθηκε για πολλά χρόνια.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ο διεθνής Τύπος αναφέρει ότι συζητείται κούρεμα καταθέσεων σε ποσοστό 30%. Οι ουρές του κόσμου στα ΑΤΜ είναι ατελείωτες. Το δικαίωμα της ανάληψης 60 ευρώ έγινε ήδη 50 ανά κάρτα, εκ της αντικειμενικής αδυναμίας που προκύπτει από την έλλειψη φυσικού χαρτονομίσματος. Εξαντλήθηκαν τα εικοσάρικα και τα ATM δίνουν 50άρικα. Είναι σε όλους γνωστό ότι από τη Δευτέρα δεν θα υπάρχει άλλο ρευστό. Το όριο αναλήψεων θα μειωθεί, άγνωστο πόσο χαμηλά!
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές νομίζεις ότι η λαϊκή εντολή θα ενισχύσει τη διαπραγματευτική ικανότητα της χώρας. Μα ποια διαπραγμάτευση; Επί ποίου θέματος; Διαπραγμάτευση δεν υπάρχει σε κανένα τραπέζι!
Μόνο ένα αίτημα νέου δανείου υπάρχει στο τραπέζι του Eurogroup και ανακηρυγμένες οφειλές για περίπου 130 δις ευρώ, οι οποίες δεν προχωρούν σε εκτέλεση μέχρι νεοτέρας. Ακόμη άλλα τόσα δισεκατομμύρια ζητούνται (σε στάση αναμονής» από τις δανείστριες χώρες. Και στις 20 Ιουλίου η ΕΚΤ αν δεν εισπράξει 3,5 δις ευρώ από τα ελληνικά ομόλογα κηρύσσει σε αμετάκλητη χρεοκοπία την Ελλάδα. Αυτά υπάρχουν, μόνον.
Με αυτά τα δεδομένα είναι αδύνατον να εγκριθεί νέος δανεισμός της Ελλάδας και μάλιστα  30 δισ. ευρώ που ζήτησε η κυβέρνηση, ως νέο δάνειο για δύο χρόνια. Δεν βρίσκουν εγγυήσεις. Δεν υπάρχουν εγγυήσεις. Και δεν μπορεί πλέον να αποτελεί εγγύηση η μείωση μισθών και συντάξεων, διότι απλά δεν υπάρχει δυνατότητα καταβολής μισθών και συντάξεων. Επομένως, δεν τίθεται, πλέον, θέμα περικοπής δαπανών αλλά ζήτημα εύρεσης χρημάτων για τα απολύτως απαραίτητα!
 
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ακούς ότι το ΔΝΤ είναι σύμμαχός σου επειδή συνιστά κούρεμα του χρέους.
Αυτό σε ποιόν το συστήνει; Σε αυτούς που τους χρωστάς. Δηλαδή, το ΔΝΤ δεν απευθύνεται σε εσένα, αλλά στους δανειστές που τους προειδοποιεί ότι όπως πάνε τα πράγματα αν θέλουν να σε σώσουν θα πρέπει να αποδεχτούν δική τους χρεοκοπία. Αυτή είναι η αλήθεια. Ντοπάρουν την κοινή γνώμη των πιστωτριών χωρών για να μην ανεχθεί τη μείωση του χρέους!
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές η Ευρώπη ζητά ακόμη ακύρωση του δημοψηφίσματος, για να μην εγκλωβιστεί η Ελλάδα στην αυτο-απομόνωση.
Επειδή, μετά δεν θα μπορούν -αντικειμενικά- να διαπραγματευθούν τίποτα με έναν λαό που λέει ΟΧΙ στη δημοσιονομική προσαρμογή και με μια κυβέρνηση που λέει ότι θα αποδεχτεί το ΝΑΙ, αλλά θα υποστηρίζει πάντα το ΟΧΙ στους όποιους εφαρμοστικούς νόμους.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές το μέλλον της χώρας γίνεται άγνωστο. Ο τόπος μπαίνει σε αχαρτογράφητα νερά, συμπαρασύροντας σε κινδύνους επιμόλυνσης όλη την Ευρωζώνη. Και για να προστατευτεί η Ευρωζώνη είναι αναγκασμένη να σε αγνοήσει. Κανένας προμηθευτής δεν μπορεί να σε δανείσει προϊόντα. Δεν υπάρχει πίστη για πίστωση. Και δεν υπάρχει αντικειμενική δυνατότητα εθνικής κυριαρχίας. Μια χώρα από τα ζάρια… φτερό στον άνεμο!
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές χάνουν όσοι νομίζουν ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτε επειδή έχουν λίγα. Μα, αυτοί είναι που θα χάσουν τα πάντα. Εκείνοι που είχαν θα έχουν λιγότερα. Είναι απλό. Έτσι έγινε στους πολέμους. Ο κοσμάκης πείνασε και οι έχοντες την κοπάνησαν ή έγιναν μαυραγορίτες.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ο τουρισμός καταστρέφεται. Οι Ευρωπαίοι τουρίστες, όση αλληλεγγύη και να θέλουν να επιδείξουν φοβούνται μήπως η σωτηρία της Ελλάδας πέσει στις πλάτες τους, ως φορολογουμένων στις δανείστριες χώρες τους.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές η κατανάλωση εκμηδενίζεται. Οι έμποροι δεν μπορούν πλέον να έχουν πελάτες. Δεν θα μπορούν να πληρώσουν φόρους και το Ταμείο θα παραμείνει άδειο, ενώ οι δημοσιονομικοί στόχοι δεν θα μπορούν να ικανοποιήσουν κανένα αντισταθμιστικό μέτρο, αφού θα είναι ανύπαρκτοι.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές είσαι μπερδεμένος! Ακούς κραυγές από παιδαρέλια που ξενύχτησαν την Ευρώπη επί πέντε μήνες για χάρη σου, λέγοντας ασυναρτησίες ως την τελευταία στιγμή.
Τώρα ποιος περιμένεις να τους ακούσει; Η ωμή αλήθεια είναι ότι απλά δεν τους ανέχονται άλλο. Δεν τους θέλουν. Αλλά, φυσικά, δεν μπορούν να κλείσουν τις πόρτες σε μια εκλεγμένη κυβέρνηση. Οι πόρτες θα είναι πάντα ανοικτές. Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά, ποτέ δεν θα είναι κανείς μέσα να περιμένει. Αυτό είναι η πικρή αλήθεια!
 
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές σου λένε ότι θα υπογραφεί συμφωνία σε 48 ώρες! Είναι αδύνατο και χρονικά και πολιτικά κάτι τέτοιο. Και το ξέρεις. Ένα μοτοποδήλατο θέλεις να αγοράσεις και χρειάζεται χρόνος για τα συμβόλαια. Οι διεθνείς συμβάσεις χρειάζονται κάτι παραπάνω.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές οφείλεις να σκεφτείς το δίλημμα που θέτει ο τίτλος: Πόσα ΝΑΙ μπορεί να αντέξει ένα ΟΧΙ; Μέσα σε 48 ώρες…. κανένα! Και, πόσα ΟΧΙ μπορεί να αντέξει ένα ΝΑΙ; Υπό τις παρούσες συνθήκες πάλι κανένα. Γι’ αυτό, έπαιξες κι έχασες.
Από αύριο – Δευτέρα – και για πολλά χρόνια θα αναρωτιέσαι σαν παιδί: «Γιατί;».
Η μόνη άμεση υπόθεση εργασίας είναι… γιατί θα γράψεις ιστορία προκαλώντας, με την όποια ψήφο σου, τον ακριβότερο ανασχηματισμό της φθηνότερης κυβέρνησης. Για ένα δυο υπουργούς, που θα αλλάξουν, θα έχουμε χάσει 70 χρόνια μέλλον. Όσα, ακριβώς, χάθηκαν και με τον λαοπρόβλητο Στάλιν.
Έπρεπε να ήξερες, από το σπίτι σου και από την Παιδεία σου (όχι από τις κομματικές ντουντούκες) ότι οι ερωτήσεις για το «πώς» και το «γιατί» είναι ερωτήσεις των μικρών. Οι ερωτήσεις για το «που» και το «πότε» είναι αυτές που αρμόζουν στους μεγάλους. Αλλά αυτές τις ερωτήσεις δεν τις έκανες ποτέ, όπως δεν θα τις κάνεις και τώρα.
Ψήφισε, λοιπόν, ό,τι θες !!!
*** Το σκίτσο είναι από ένα παιδί. Και έχει σημασία ότι το έφτιαξε ένα μικρό παιδί. Μπράβο Θόδωρε Σ.