Η ετυμηγορία του λαού

 

 
Από την Παναγιώτα Μπλέτα
Η συντριπτική πλειοψηφία της τάξης του 61,31%, στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, για το ΟΧΙ στην συμφωνία που θα καταδίκαζε τους Έλληνες σε μια ακόμη αιματηρή περίοδο μέτρων χωρίς αντίκρισμα σε κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, ή στην απομείωση του χρέους, κατέδειξε την αδυναμία της δύναμης του ισχυρού απέναντι στην χρήση της Δημοκρατίας από το λαό.
Η ίδια η ανθρώπινη φύση έχει επινοήσει εργαλεία αυτοπροστασίας, όταν η κατάχρηση  δύναμης  απειλεί το ανθρώπινο είδος. Ένα από αυτά στην πολιτική και ίσως το ισχυρότερο, είναι η Δημοκρατία που αποκαθιστά την δικαιοσύνη, όταν αυτή παραβιάζεται, επιβάλλοντας ανακατανομή δυνάμεων από τον ισχυρότερο στον πιο αδύναμο, μέσω απλών μαθηματικών συσχετισμών, όπως την αριθμοποίηση του συναισθηματικής γνώμης ενός λαού που καταπιέζεται.
Έρχονται λοιπόν οι «αριθμοί» να αντιμετωπίσουν τους αριθμούς που παράγει ένα σύστημα με άγνωστης προέλευσης ιδεολογία.
Ποιος νομίζετε ότι θα νικήσει;
Ο «προσωποποιημένος» αριθμός ή ο «απρόσωπος» ;
O προσωποποιημένος αριθμός είναι εκείνος που συμβόλιζε πάντα τις επαναστάσεις στην ιστορία και αυτό γιατί αριθμούσε τις προσωποποιημένες  θυσίες, ενώ ο απρόσωπος αριθμός αριθμεί το μηδέν πίσω από ένα σύστημα που δεν θα μπορούσε να κάνει θυσίες ούτε για τον εαυτό του.
Εκείνο που έφερε αυτό το αποτέλεσμα στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου δεν ήταν ουσιαστικά το «ΟΧΙ», αλλά η ιδεολογία που κρύβεται πίσω από αυτό.
Ήταν το ιδεολογικό χάσμα  μεταξύ του «ΟΧΙ» και του «ΝΑΙ» που καταγράφηκε στο πόρισμα του δημοψηφίσματος, μέσω της διαφοράς των ποσοστιαίων μονάδων.
Αυτό είναι που προκαλεί και την συμφόρηση στο διαπραγματευτικό σύστημα,  καθώς το παιχνίδι πλέον δεν παίζεται με βάση την τύχη που ελέγχουν συνήθως οι ισχυροί, αλλά το δικαίωμα να αρθρώνεις άποψη  για το αν θα σταματήσεις ή θα συνεχίσεις στα χαρτιά που σου μοίρασε ο στημένος γκρουπιέρης στο Μπλακ Τζακ.
Από την ημέρα διεξαγωγής των εθνικών εκλογών στις 25 Ιανουαρίου 2015, ξεκίνησε μια μαραθώνια περίοδος διαβουλεύσεων, που στόχο είχε είτε να αφομοιώσει την καινούργια ελληνική κυβέρνηση, όπως είχε αφομοιώσει και τις προηγούμενες, είτε να την ρίξει, προκειμένου να συνεχίσει ακάθεκτος ο νεοφιλελευθερισμός το καταστροφικό του έργο και στην Ευρώπη.
Έχοντας απλώσει γερές ρίζες στα κοινοβούλια των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών, επιχειρεί να παγιώσει την επιχειρηματική τακτική του πολυεθνικού κεφαλαίου, να λεηλατεί τις χώρες μέλη που αποτελούν αιχμάλωτο εμπορικό κοινό (captive audience), να καταστρέφει τους παραγωγικούς και εμπορικούς τομείς τους, να αντικαθιστά τα εγχώρια προιόντα με εισαγώγιμα, επιτυγχάνοντας δύο στόχους 1) να μεγαλώνει τα ελλείμματα εφόσον οι εισαγωγές ξεπερνούσαν τις εξαγωγές φθάνοντας ακόμη και να καλύπτουν αγαθά πάγιων αναγκών, 2) να καθιστά τον δανεισμό των χωρών μελών αυτών αναπόφευκτη διέξοδο και εξάρτηση.
Ο δανεισμός με τη σειρά του οδηγούσε στην μεγαλύτερη κατάκτηση, που αποτελεί η αγορά κυριαρχικής δύναμης επάνω στα έθνη και τις περιουσίες τους, προκειμένου ο έλεγχος να μην χρειάζεται πρακτικά πόλεμο για να ασκείται, αλλά να πραγματοποιείται σε συνθήκες ειρήνης.
Αυτή είναι και η μεγάλη καινοτομία του νεοφιλελευθερισμού που αλλάζει πολιτικές πεποιθήσεις σαν τον χαμαιλέοντα, κάθε φορά που ο λαός μετακινείται εκλογικά για να απαλλαγεί από αυτόν.
Αυτό το παιχνίδι παίζεται και αυτή τη στιγμή, με τη μόνη διαφορά ότι δεν βρίσκει υπάκουους ή εξαγοράσιμους στρατιώτες, όπως στο παρελθόν στην Ελλάδα.
Η ελληνική κυβέρνηση εξαντλώντας τα περιθώρια διαπραγματεύσεων, που παρέπεμπαν σε προτάσεις από μεταρρυθμίσεις, που θα απηχούσαν όμως και στο κοινωνικό σύνολο, έφθασε στο σημείο να ζητήσει την απαίτηση του λαού, καθώς καμιά διάθεση δεν υπήρχε από την αρχή όπως διαφάνηκε, στη λογική των εταίρων να λύσουν το ελληνικό πρόβλημα.
Γιατί εάν υπήρχε, η απόλυτη τεχνοκρατική λύση ήταν πολύ απλή, να καταρτίσει ένα πακέτο μέτρων που θα βοηθούσαν τους ελληνικούς τομείς παραγωγής και εμπορίας να ανασυσταθούν, έτσι ώστε να περιορισθούν οι εισαγωγές και να αποδώσει η ελληνική επιχείρηση στο ΑΕΠ και το ΑΕΠ με τη σειρά του στην αύξηση των δημοσίων εσόδων και τα δημόσια έσοδα με τη σειρά τους στην αποπληρωμή των χρεών, ακόμη ακόμη και των παράνομων χρεών…
 
Είναι απόλυτα μύθος λοιπόν, να θεωρούμε ότι προτάθηκαν πραγματικές τεχνοκρατικές λύσεις για την ανασύνταξη της ελληνικής οικονομίας, από την πλευρά των εταίρων.
Ούτε ο τεχνοκρατισμός, ούτε το ιδεολογικό σύνταγμα επικράτησε, με βάση το οποίο όλοι οι λαοί που απαρτίζουν τη Ευρώπη κρίνονται ίσοι.
Επικράτησε η πονηριά του δυνατού να ασκήσει χειριστικά μέσα, προκειμένου να κλείσει μια συμφωνία που θα διευκολύνει τις δουλειές του, για αυτό και την μια άφηνε και την άλλη τράβαγε το χαλάκι, ενώ καιγόταν να κλείσει αυτή τη συμφωνία με όποιους όρους στην ουσία, προκειμένου να μην σπάσει το τραστ των δυνάμεων που αντιπολιτεύεται άλλες ισχυρές συμμαχίες στον πλανήτη.
Σε όλα υπάρχουν απαντήσεις όμως. Και αυτή τη φορά η απάντηση δόθηκε από το λαό. Και όσο και να εκνευρίζει και να στριμώχνει πρόσωπα και καταστάσεις θα επιβάλλει την ισορροπία, γιατί πίσω ακολουθούν κι άλλοι λαοί που ακόμη δεν έχουμε δει την επιρροή που είχε πάνω τους η αντίδραση του ελληνικού λαού. Αυτή η επιρροή δεν εξαρτάται από την όποια αντιμετώπιση θα έχει από τους εταίρους, αλλά καθαρά από το ανάστημα που τόλμησε να σηκώσει ένας λαός, ουσιαστικά υπόδουλος και με τα λιγότερα εφόδια, να αναποδογυρίσει το τραπέζι.
Γιατί αυτό συνέβηκε. Ο ελληνικός λαός αναποδογύρισε το τραπέζι των διαπραγματεύσεων, το στημένο τραπέζι του Μπλακ Τζακ.
Και ειδικά μετά την μαύρη τρομοκρατία που ασκήθηκε, που όμοια της δεν υπάρχει στην ιστορία των σύγχρονων λαών. Οι αναλύσεις αυτές περνούν και στις συνειδήσεις των υπόλοιπων λαών της Ευρώπης και το ρεύμα μεγαλώνει και βράζει το θυμικό.
Οι προβλέψεις από το ίδιο το σύστημα, είναι ότι αν δεν είχε ασκηθεί τρομοκρατία, το ποσοστό του ΟΧΙ στο ιστορικό δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, θα είχε χτυπήσει το ταβάνι της Δημοκρατίας.
Οι ίδιες προβλέψεις θα πρέπει να συμπεριλάβουν στις αναλύσεις τους, ότι  ένα μεγάλο ποσοστό του ΟΧΙ προέρχεται από την δεξαμενή των ψηφοφόρων του νεοεμφανιζόμενου ακραίου εθνικιστικού κόμματος της Χρυσής Αυγής, που κατέλαβε την τρίτη θέση στις εθνικές εκλογές.
Και εάν το σύστημα καταστήσει και αυτή την κυβέρνηση ανίκανη να κυβερνήσει τελικά, που δεν θα τα καταφέρει, θα ξαναγεννηθούν οι μνήμες άλογης οργής και θα πνίξουν με αίμα πια, την όποια αδικία δεν καταστέλλεται  με την ειρήνη…
Για αυτό λοιπόν Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΚΥΡΙΟΙ/ΕΣ, καθώς αποτελεί bonus για την επαναφορά της Δημοκρατίας στην Ευρώπη…
Διαφορετικά τα μαυρισμένα πρόσωπα και οι μαυρισμένες κραυγές δεν θα έχουν τελειωμό στο ευρωπαϊκό πολιτικό στερέωμα και να δεις τότε πως κόβονται και καταπίνονται οι νεοφιλελευθερισμοί, αυτά τα ιδεολογήματα που γέννησε βιαζόμενη η Δημοκρατία…