Δημήτρης Χορν. Ο ηθοποιός που γοήτευε τις γυναίκες

Όπως η Μαρίκα Κοτοπούλη, έτσι κι αυτός,  ανέβηκε στη σκηνή,  όταν ήταν βρέφος ακόμα,  από τη νονά του την Κυβέλη.

Τάσος Κ. Κοντογιαννίδης

akontogiannidis@yahoo.gr

Τέτοιες μέρες, του Γενάρη1998, έφυγε από τη ζωή μετά από μακροχρόνια ασθένεια, ένας από τους μεγάλους  Έλληνες ηθοποιούς ο Δημήτρης Χόρν, που, όπως η Μαρίκα  Κοτοπούλη βγήκε στη σκηνή νεογέννητη, έτσι κι αυτός, βρέφος επτά μηνών, τον έβγαλε στη σκηνή στην αγκαλιά της, η μεγάλη ηθοποιός και νονά του  Κυβέλη. Ξαναεμφανίστηκε δύο ετών πάλι μαζί της και αργότερα έφηβος, έπαιξε δίπλα της  στη Νόρα του ΄Ιψεν δείχνοντας το πολύπλευρο ταλέντο του.

Ο Δημήτρης Χορν γεννήθηκε στις 9-3-1921 στην Αθήνα. Πατέρας του ήταν ο αυστριακής καταγωγής Παντελής, αξιωματικός του Βασιλικού Ναυτικού, σπουδαίος θεατρικός συγγραφέας και μητέρα του η Ευτέρπη Αποστολίδου, με καταγωγή την Τραπεζούντα του Πόντου. Αδελφός του ήταν ο δημοσιογράφος  και εκδότης Γιάννης Χορν, ενώ η αδελφή του Νανά, πέθανε όταν ήταν επτά ετών…

Φοίτησε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, κοντά σε μεγάλους δασκάλους, όπως οι Ροντήρης, Βεάκης, Μουζενίδης.

Αφιερώθηκε περισσότερο στο θέατρο, όπου έδωσε κυριολεκτικά την ψυχή του, πάνω στο σανίδι του θεάτρου «Διονύσια» για πολλά χρόνια, που μετονομάστηκε μετά «Θέατρο Δημήτρης Χορν». Εκεί είχαν παίξει μεγάλοι ηθοποιοί: Βουγιουκλάκη, Λαμπέτη, Παπαμιχαήλ, Κωνσταντάρας, Χατζηχρήστος, Καρέζη κ.α.

Λίγες οι ταινίες, μόλις δέκα που πρωταγωνίστησε και έβαλε τη σφραγίδα της επιτυχίας, από την ερμηνεία του ρόλου που ενσάρκωνε: «Φωνή της καρδιάς» (δίπλα στον Βεάκη), «Κάλπικη λίρα» ( ζωγράφισε το πορτρέτο της Λαμπέτης «σ’ αγαπώ»,)  « Μια ζωή την έχουμε» (ως ταμίας Κλέων), «ο μεθύστακας» (δίπλα στον Ορέστη Μακρή) κ.α.

Η πρώτη μεγάλη του αγάπη ήταν η Ρίτα Φιλίππου, μια σπουδαία γυναίκα που δεν τον ζήλεψε ποτέ, όπως έλεγε ο ίδιος και την παντρεύτηκε, διαρκούσης της γερμανικής κατοχής (6-8-1942). Όμως τέσσερα χρόνια μετά, μια μεγάλη γαλλίδα  τραγουδίστρια, η  31χρονη Εντίθ Πιάφ, που ήρθε στην Αθήνα  για δυο εμφανίσεις στο Κοτοπούλη, γνωρίζει τον 25χρονο ηθοποιό Δημήτρη Χόρν με το κυπαρισσένιο ανάστημα που της μιλούσε όμορφα στα γαλλικά και τον ερωτεύεται τρελά!… Όταν έφυγε στο Παρίσι του έγραψε στις 20-9-1946 μακροσκελή ερωτική επιστολή και τον καλούσε στο Παρίσι: «θα σε περιμένω όσο καιρό χρειαστεί… σ΄ αγαπώ όσο δεν αγάπησα ποτέ κανέναν. Τάκη, μη μου πληγώσεις την καρδιά!». (Η ερωτική επιστολή πουλήθηκε το 2008 σε δημοπρασία στην Αθήνα, αντί 1500 ευρώ!)

Στενοί του φίλοι ήταν ο πρόεδρος Κων. Καραμανλής ( ταιριάζουμε, έλεγε, γιατί  έχουμε τον ίδιο αστερισμό, είμαστε ιχθείς!), ο νομπελίστας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης ( συναντιόντουσαν στο εξοχικό του στο Πόρτο Ράφτη) και ο Μάνος Χατζηδάκης με τον οποίο συνεργάστηκε στην  «οδό ονείρων»  το 1952 με τον Γιώργο Παπά και την  Έλλη Λαμπέτη. ΄Ηταν κάτι που τον μάγευε, τον συγκινούσε, το αναζητούσε και δέθηκε  με τη φράση του τραγουδιού που έλεγε, «ηθοποιός σημαίνει φώς!».

Η συνεργασία του με την Λαμπέτη, ξύπνησε μέσα του τον μεγάλο έρωτα και στάθηκε ένα σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή του, που απασχόλησε για αρκετά χρόνια τον Τύπο,  ενώ η σχέση τους κράτησε επτά χρόνια. «Η ΄Ελλη, θα πεί ο Χορν, ήταν αφόρητα ζηλιάρα, δεν τολμούσα να ρίξω ματιά σε άλλη γυναίκα, για επτά χρόνια είχα ταραχώδη βίο…» ΄Εμεινε έγκυος  το 1955 και το παιδί, αν και το ήθελε το έδιωξε, γιατί εκείνη την περίοδο προείχε η καριέρα! Το 1957  ο μεγάλος έρωτας αρχίζει να σβήνει.  Αν και την θαύμαζε ο Χορν, έλεγε «δεν ήταν η γυναίκα της ζωής μου…» και εκείνη, παντρεύτηκε το 1959 έναν αμερικανό…

Αργότερα θα συναντήσει την Άννα Γουλανδρή, σύζυγο του Λεωνίδα Παπάγου,  με την οποία γνωρίζονταν από πολλά χρόνια και εκείνο που τον τραβούσε κοντά της «ήταν το αστραφτερό χαμόγελό της». Τη νυμφεύθηκε το 1967 και ίδρυσαν το «΄Ιδρυμα Γουλανδρή-Χορν» για την Μελέτη του Ελληνικού Πολιτισμού.

Ο κουμπάρος του Νίκος Παπαηλιού ( βάπτισε τον γιο του Δημήτρη), μου αποκάλυψε τις ανησυχίες που είχε για το μέλλον αυτού του τόπου  ο Χορν: « Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Συνεχώς ξεψυχάει… Πονώ και υποφέρω, όταν βλέπω να έρχονται δύσκολες και σκληρές μέρες για την πατρίδα μου και αλίμονο σ’ εκείνους που θα τις υποστούν…»  Και μια άλλη φορά είπε: « Κουμπάρε, μας τριγυρίζουν κόρακες και κόλακες, που διαφέρουν στο λάμδα και στο ρο. Ο κόρακας  τρώει πτώματα και  ο κόλακας σε τρώει ζωντανό».